La primera semana

Hello lieve vriendjes. Ik ben inmiddels een week in Cochabamba en heb reeds zoveel meegemaakt. Alle eerste indrukken staan nog steeds op men netvlies gebrand. Het valt niet te ontkennen dat Bolivië in bijna alle opzichten verschillend is met België. Even een recap van mijn voorbije week:

Día 1

Nadat ik was aangekomen in de luchthaven van Madrid maakte ik al snel kennis met de Boliviaanse Cassandra, die heel toevallig de 11uren lange vlucht ook naast me zat. We hadden alle tijd en na de vlucht had ik al een clear view over Bolivië. Ik had dus werkelijk men trekzak voor niets volgepropt met tampons en girlsstuff. Want in de farmacia kun je hier alles sinds enkele jaren verkrijgen. Op de luchthaven in Santa Cruz leerde ik Juliana kennen. Een Duitse die net 18 jaar is geworden en een volledig jaar zal volunteren in Bolivië. Vrijwilligerswerk is in Duitsland trouwens heel populair, want het zit hier vol van Duitse jonkies. 

Om 8u30 kwam ik uiteindelijk – met men laatste vlucht- aan in Cochabamba. Ik werd superhartelijk ontvangen door Marye (Beyond South America). Samen gingen we naar mijn nuevo familia. Waaawww wat een lieve mensen. Ik heb dus een mama en zus Katalina hier. Ze zijn niet alleen supervriendelijk, ze eten dan ook nog es super healthy! Dit doet me eraan denken dat ik nog een foto moet nemen met hen! 

Na een desayuno en wat gepraat (waar ik slechts 40% van verstond) trok ik met Marye het stad in. Cochabamba is echt een adembenemende stad. Ingesloten door rotsen, waar je de sneeuw kunt zien liggen. Maar toch altijd een lentegevoel; +20 graden dagelijks! 

Terwijl we door de straten liepen zie je echt de typische boliviaanse mensen die we kennen. Fluwelen rokjes, kleurrijke sjalen, bolhoedjes (La Paz) of witte hoedjes (Cochabamba). En 1m50 groot. 

De stadskern van Cochabamba is echt gezellig. Je hebt alles wel redelijk dicht bij elkaar. De parkjes zijn mooi onderhouden, terwijl de straten echt vuil zijn. En vooral de oldtimers die hier rondrijden zorgen niet bepaald voor een nette indruk. De Cancha (markt) greep me echt wel bij de keel, hygiene is ver te zoeken en mijn hart deed pijn om de dieren in (veels te kleine) hokjes te zien… 

Día 2 

Ik maakte kennis met Paula, studente geneeskunde die het project runt waar ik werk. We verliepen snel eens alle afdelingen waar ik kan/mag werken. De eerste indruk was heftig. Op de ondervoede afdeling heb ik nog nooit zo’n mini babies gezien. En dan kan ik niet eens beschrijven hoe de kids eraan toe waren/zijn op de afdeling brandwonden!! 

Savonds kon ik gelukkig wat men gedachten verzetten door deel te nemen aan een salsales van Katalina (ex nationaal kampioen salsa). Geloof het of niet, het aantal mannelijke deelnemers was dubbel zo hoog als het aantal vrouwen. Met als gevolg dat wij geen rustpauze hadden. Ik heb echt afgezien. Niet alleen de steps zijn moeilijk. Dan moet ik nog dansen met mannen die +20cm kleiner zijn. Na de les was ik nog niet goed bekomen of Katalina en haar vrienden namen me mee naar Parlana. 

Parlana is een soort feestje waarbij je je talen kunt oefenen. Maar 80% waren Brazilianen (die hier geneeskunde studeren), dus me beste Spaans hoefde ik niet te spreken… 

Día 3 

Mijn eerste dag talenschool. Al kan ik nu zeggen dat ik geen big fan ben van de lessen. Toch werpt de aparte aanpak wel z’n vruchten af. En ernaast is het wel leuk om andere vrijwilligers, studenten enz te ontmoeten in de pauzes. 

Smiddags was mijn eerste werkdag. Het is 25min wandelen naar het ziekenhuis, mooi meegenomen met het prachtige weer. Ik hielp mee op de afdeling van de ondervoede kids. Ik moest er continue aan denken dat mijn mama vroeger ook zo’n werk deed in het ziekenhuis. 

Día 4 

Zelfstandig een trufi (soort busje) nemen naar de talenschool en niet verdwalen. Ik ben best trots op mijn fotografisch geheugen. Na de lessen ga ik telkens terug naar mijn familie omdat de mama telkens iets lekkers kookt. En erna ging ik terug werken. De verpleegkundigen zien er niet super vriendelijk uit, maar wanneer ik ermee praat valt het best goed mee. Het valt me enorm op dat ze enorm veel papierwerk hebben. En dat ze de slogan “patient staat centraal” niet goed kennen. 
Ik zorgde opnieuw voor een baby. En sprak de verpleegkundigen aan over haar achtergrond. Best wel shocking. Het gezin was op uitstap en de papa had teveel gedronken, waardoor hij botste tegen een andere auto. De mama stief. De papa is oke, maar komt nooit op bezoek en de kleine baby ligt al 2 maanden in het ziekenhuis… 

Día 5

El mismo. 

Día 6 – Día 7 

De maandag had ik Elisabeth leren kennen. Belgische studente die hier haar thesis maakt over hiphop cultuur. En ze inviteerde me die dag om mee te gaan op weekend. Ik had schrik om me eenzaam te voelen dus zei ik ook meteen ‘ja’. 

Met Elisabeth, Leni en Kim vertrokken we richting Villa Tunari. Prachtige natuur en een nog warmen klimaat! We bezochten een natuurpark (begin amazone) met exotische dieren. Deden aan rafting, rivierzwemmen en chillen in de hangmatten.   

Op de terugweg moest ik terugdenken aan en docu die ik zag over Bolivië. En ja mama, de wegen zijn nog altijd even slecht als in die reportage toen. 

Voila nu hebben jullie een beetje een inzicht in men leven hier. Al is het super druk! Plan savonds ook nog activiteiten waardoor ik snachts men huiswerk Spaans moet maken. Verwacht niet weekelijks een verslag als deze. Maar ik probeer meer fotos te posten enzo. En bedankt voor alle lieve berichtjes, emails, whatsapps, enz. Xx Annabel