Calle La Paz

  
Mijn nieuwe woonst had ik nog niet geshared met jullie. Hierbij een inkijk in mijn studentenhuis.  

  
    
   
Ik raad jullie niet echt aan om iets op te sturen, want het komt zelden toe. Enkele voorwaarden waarop je best let: niet meer dan 1,8kg. Zeker geen chocolade of de postbodes eten het op en ik ontvang een box met lege papiertjes. Best aangetekend of via DHL. En mij verwittigen, want ik moet het ophalen aan het postkantoor. 

Adres: (Andes Xtremo) Annabel Lerooy Calle La Paz 138 Cochabamba Bolivia 

Toro Toro

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Afgelopen weekend trokken Nikki, Job en ik naar Toro Toro. Was een kleine zoektocht in Cochabamba naar de vertrekplaats van de microbusjes, maar in de ghetto vonden we een grote auto voor 9 personen en na 5 uur (op een verschrikkelijke weg) kwamen we aan in Toro Toro. De stadskern ietsje groter dan mijn Belgische hometown. De hostals zaten bijna allemaal vol, maar gelukkig was er nog ergens een kamer voor 3 personen vrij. Mijn bed was te vergelijken met een plank, maar het was slechts 2 nachtjes in deze kamer dus we gaan niet klagen he.

Zaterdagmorgen gingen we op zoek naar 3 extra reispartners en dan trokken we met onze privegids en chauffeur het Nationaal Park in. Prachtige landschappen, maar de bergen hadden wel een raar figuur. We vroegen de gids om extra uitleg en die zei dat er jaren geleden een meteoriet is neergestort hier. Waardoor alle dinosaurussen stierven. Oerknal dus. Job en ik gierden het echt uit van het lachen en dan moesten we het nog vertalen voor Nikki.

We trokken de bergen in, naar plaatsen waar vroeger Inca’s leefden. Photoshoot material.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

In de namiddag gingen we ergens picknicken. Kracht opdoen om de grotten in te gaan. Ik kon met niet meer goed herinneren of ik als 8jarige graag naar de grotten ging in Durbuy. Maar nu weet ik het weer. Dat is totaal niets voor mij. Moest men benen in posities brengen, waarvan ik niet wist dat het mogelijk was. Maar we waren een echt team en kwamen er alledrie heelhuids uit. Angsten overwonnen! Of zoals Nikki het zei “we kwamen er sterker uit”. 

Om dat te vieren kochten we savonds een fles Rum, mixen met sprite en cola. Kaarten erbij en spelletje spelen. Tegen 21u waren we al volledig gelanceerd en trokken we naar de discotheek in Toro Toro. Vol enthousiasme maakten we de dansvloer onveilig met de meest marginale moves ooit. 

De volgende ochtend hadden we totaal niet het idee dat we op planken geslapen hadden, dus volledig fit vertrokken we aan een wandeling richting de kloof en waterval. Prachtig uitzicht en prachtige natuur. We deden aan Cliff jumping en Job overtuigde de groep om een extra uur op deze prachtige plek te blijven. Vergezeld door condors (vogelsoort) liepen we 900 meter trappen omhoog. Met de brandende zon in onze nek. Toegekomen in Toro Toro namen we de bus richting Cochabamba. Einde weekend, begin werkweek.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

YOLO

Het weekend begint alweer en ik moet nog neerpennen over vorige week. Shame on me. Zal nog moeten werken aan die goeie voornemens om men blog tijdig bij te houden.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Vorige weekend, bleven we in Cochabamba omdat er hier ook nog veel te ontdekken is. Had met Nikki een deal gesloten; zij gaat met mij paragliden en dan ga ik met haar mee de deathroad mountenbiken in La Paz een ander weekendje. Voor we vertrokken voor de paragliding vulden we de papieren in dat alle verantwoordelijkheid in onze handen lag. Erna de truffi in met ongeveer 10 mannen voor een hobbelige rit van 45 min. De spanning steeg lichtig naargelang we enkele meters stegen. Het uitzicht was prachig. Na een korte uitleg met 3 basisprincipes moest ik zo hard mogelijk beginnen rennen en dan opeens vlogen we in de lucht. 30 min zat ik met een intense smile op men gezicht te genieten van de view en de ervaring. Enrique wou op het einde nog een trucje doen. Ik schreeuwde het uit en werd een beetje misselijk van de turbulentie. Maar nog geen 5 min later stond ik terug met men voetjes op de grond (niet helemaal correct – I landed on my ass). Superervaring.

   
 Erna het stad in Koreaans gaan eten met de broer en zus van Nikki haar gastgezin. Moed gaan opdoen voor de piercing omstreeks 15u. Lieke kwam ons vergezellen (handje vasthouden). 30 min later liepen we buiten met extra gaatjes en blingbling juweeltjes in onze oren. Bridgette (Amerikaanse onderzoekster) kwam ons vergezellen voor een o-zo-nodige pedicure! Om ons erna te haasten naar Marjet haar appartement voor pannenkoeken-night met allerlei soorten beleg. (op zn Hollands). Drukke drukke dag.

   
 De zondag ging ik normal met Bridgette naar een baby-lama marktje gaan, maar aangezien het hier verkiezingen waren reden er opnieuw geen truffis en taxis. Dus chill dagje dagboek schrijven en chatten met de friendos van Belgica.

Sinds maandag heb ik ook een fitnesskaartje hier, en gaan Marjet en ik steenvast op woensdag bodycombatten met Roger. Jaa, de Roger dat is wel iets speciaals. We zijn heel gemotiveerd om wekelijks te gaan. Mijn plan was dan ook om vandaag nog te gaan, maar gisterenavond had ik een lasagna-avondje met Karlijn en Pablo, Kim, Job, Marjet en Nikki. De afterparty in ons appartementje werd dan eerder georganiseerd door Shantall en Ernest, mijn Boliviaanse kotgenoten. Opeens waren er extra flessen rode wijn, mojito en vodka. Ik kreeg privelessen salsa omstreeks 1u snachts hier in onze keuken. Dus vanmorgen was ik weinig waard om te gaan sporten en dus besloot ik om bananenbrood te maken en me mentaal voor te bereiden op ons weekendje Torro Torro, want in 2 uurtjes vertrekken we. Watch out voor de volgende blogpost. Xx

  

Quemados

Niet voor gevoelige kijkers!

Vanaf heden werk ik fulltime bij de kinderen met brandwonden. Deze afdeling hoort bij Hospital Viedma, maar is wat afgelegen in een apart gebouw. De afdeling telt 4 slaapzalen, waarvan 1 kamer gebruikt wordt als isoleerkamer. 

Kinderen van alle leeftijden liggen door elkaar. Meestal 5 bedden per slaapzaal. 

De meest voorkomende oorzaken van de brandwonden zijn huiselijke accidenten. Bijvoorbeeld: heet water over zich heen krijgen, gasvuurtje, kaarsen en één jongen van 14jaar werd geëlektrocuteerd op zijn werk (hij verloor beide handen en onderarmen + brandwonden over zijn ganse lichaam) 

Deze reportage werd enkele weken geleden gefilmd. Heel wat patientjes zijn nog dezelfde, en ik volgde de draaidag vanuit men ooghoek. (Youtube: “quemados Cochabamba”) 

  

      

  

   
   De  materialen op deze afdeling zijn vrij beperkt.  Daarom zal ik het geld van de fundraising hier dan ook benutten. 

Sucre y Potosi

Afgelopen fin de semana trok ik met enkele dutchies Nikki, Marjet en Renate naar Sucre. Vrijdagavond omstreeks 20u vertrok de nachtbus richting Sucre. We kregen onderweg een triestige plaspauze van amper 5 minuten en werden bijna achtergelaten in the middle of nowhere omdat de conductor muy frio had. Na 9u kwamen we aan in Cuidad Blanca.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

De dutchies gingen een sieta nemen in de hostal, maar ik had teveel energie en trok sola de stad in. Prachtige stad, veel rustiger dan Cochabamba maar een beetje klein. In de namiddag trokken we met z’n allen richting festival. De feesten in Bolivia zijn allemaal een beetje hetzelfde: veel muziek (fanfare), gedans, kitcherige kostuums en 24u lang. Erna zochten we de rust op bij een kerkje op de heuvel met prachtig uitzicht op de stad. Dat vroeg om een fotoshoot natuurlijk.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Om te vieren dat Nikki verlost was van de antibiotica gingen we savonds naar een lokale club. Voelde met terug 16jaar, waarbij de mannen je vroegen om te dansen. Ik zei hen vriendelijk dat ik hen te klein vond, maar ze werden niet afgeschrikt…

Een klein detail, als je in Bolivia een taxi huurt mag je erin met zoveel je kan. Dus wij zaten gemiddeld met 8 in een taxi. Mijn positie was bovenop de handrem.

Na veel drank en wat schrale salsamoves gingen we op een deftig uur naar huis. Maar Nikki zat geklemd met haar ring (en vinger) tussen de koffer van de taxi. Na vele pogingen om die ring eraf te halen, gingen we naar Spoed. Marjet ontfermde zich over Nikki, terwijl ik de medische voorgeschiedenis besprak en alle papieren invulde. Met een reuzeklem (en 8 kijklustigen op de achtergrond) werd de ring verwijderd. Hoeraaaaa.

El domingo trokken we richting las 7 cascadas. Een truffi tot het einde van de weg en dan “gewoon rechtdoor lopen” in de bergen. Na een stevige wandeling, vergezeld door Job (Belgische Globetrotter), bereikten we de watervallen. Hilarisch, het is hier droogseizoen dus zagen we enkel een klein waterplasje waar de local hun kleren aan het wassen waren. HA-HA.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Marjet verliet ons team savonds, want maandagochtend hadden we een roadtrip richting Potosi. Renate bezocht er de mijnen, waar nog steeds kinderen werken. Kinderen zonder vader zijn noodgedwongen om na hun school in de morgen nog eens 9uur te werken in de mijnen. Toeristen houden het amper 30min vol,  omdat de lucht er zo vuil en kankerverwekkend is.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Nikki en ik bezochten een klooster en gingen erna een typische maaltijd eten op een marktje. Aji de achakana = cactuswortel met pikant sausje en rijst. Met lichte maagklachten namen we terug de bussen richting Oruro en Cochabamba (5uur en 3,5uur).

Op naar het volgende weekend.

1 Mes en Bolivia

Gisteren kreeg ik mijn 2 extra stempels voor verblijfsvisum en mag dus nog 60 dagen langer in het land verblijven. Mijn advocate (heel normaal om hier je eigen advocate te hebben) is ondertussen druk papieren aan het invullen voor mijn verblijfsvisum van 1 jaar. No worries, ik verleng mijn tijd hier niet. Verblijfsvisum voor 1 jaar is namelijk goedkoper dan ene van 6 maanden.

Dus vandaag ben ik hier exact 1 maand en kan amper geloven dat de tijd zo snel gaat. Heb er wel een turbulente week opzitten. Het gastgezin was niet zo super en vorige week heb ik letterlijk weggevlucht. Het volledige verhaal is te horen bij Marieke, Belguine en mijn ouders. Want het is een beetje shameless dat ik het hier zou neerpennen. Momenteel woon ik in een appartementje (meer studentenhuis) in de stad. Dicht bij alles, samen met lotgenoten. Meer vrijheid en zelfstandigheid.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Het is hier een komen en gaan van vrijwilligers, dus moet je continue sociaal blijven. Al heb ik niet het gevoel dat ik daar problemen mee heb. Vorige week beklom ik de Cristo met Nikki (Nederlandse vrijwilligster), best pittig. En die dag was autoloze zondag hier in Bolivia. Dus als we erna het stad introkken, moest je alles tevoet doen. Leerde er Lieke kennen, Nederlandse studente geneeskunde. En de vriendengroep met de dutchies werd alsmaar groter. Savonds thee drinken met Marjet (Nederlandse vrijwilligster). Wat ventileren over de cultuur, werkervaringen en date-ervaringen. Jaaaa, heb mijn eerste date er al opzittten. Boliviaanse mannen zijn best wel apart, dus denk niet dat er een catch tussenzit.
  
Volledig geadopteerd door de dutchies had ik vorige donderdag cheesefondue. Superleuke meiden, alleen jammer dat mijn West-Vlaams wat aan het vervagen is. Dus gelieve me niet uit te lachen wanneer ik terug ben en met een vreemd accent spreek.

De dutchies zouden heel graag een woordenboek uitbrengen met “Het Vlaams van Annabel“. Sommige woordenschat vinden ze hilarisch, terwijl ze het ook best verrijkend vinden. Enkele voorbeelden van mijn woordenschat (volledig normaal voor de westvlamingen): ‘je spriet staat open’, ‘ambetant’, verwarring met ‘gij’ en ‘jij’ en de perceptie van ‘namiddag’. Enz. 

Fundraising FashionShow

Afgelopen dinsdag ben ik naar een fundraising geweest voor kinderen met kanker. Het event vond plaats in Hotel Cochabamba. De 50 bolivianos (=7euro) voor inkomticket ging volledig naar het goede doel. We kregen een van de beste tafels toegewezen in de zaal en zaten samen met een fashiondesigner, fotograaf en enkele advocaten. Terwijl Marye model was in de hele fashionshow genoten Nikki en ik van de lekkere taartjes en lauwe thee. Hmmmm  

  
 

El hospital

   Mijn sociale leven ziet er superleuk uit, maar wanneer ik ga werken word ik telkens geconfronteerd met het grote contrast met onze westerse wereld. Deze week waren er veel opnames, waardoor het redelijk druk was. Al voelen de verpleegkundigen dit hier niet zo aan. Weinig aandacht wordt er geschonken aan de kinderen. Donderdag was ee een opname van een kindje met rotavirus. Was wel best in shock dat ze geen 1persoonskamer hebben. Dus lag die kleine samen met 5a6 andere kinderen die fameus ondervoed en dus supervatbaar zijn. Als ik de verpleegkundige hierover aansprak, zei ze enkel dat je goe je handen moet wassen na contact met die baby. Maar handontsmettingsmiddel was dus onvindbaar in deze kamer! 
  

Despedida Semana

Sinds week 1 leerde ik hier al heel wat mensen kennen. In men eerste weekend trokken we naar Villa Tunari. Beetje rafting, amazone verkennen en chillen in de hangmatten. In de week gingen we naar een sauna (slechts 3euro ingang) en erna hadden we chocoladefondue. Vorig weekend trok ik met de meiden naar Wara wara laguna om te picknicken op 4105m hoogte en dan te zwemmen in men birthdaysuit in de laguna. YOLO. De zondag gingen we naar een park hier waar je kon bbq’n en genieten van de natuur. En jammergenoeg was het maandagavond hun despedida dinner in Muela del Diablo (superlekkere pizza’s). Heb enkele fotos die onze leuke uitstapjes samenvatten en nu moet ik opnieuw vrienden maken. In een uurtje ga ik met een nieuwe vrijwilligster hier Cristo de la Concordia beklimmen. Best tricky. Want veel kids snuiven lijm, verstoppen zich en wachten op de trappen om je te overvallen. Fingers crossed !  

    
    
     
    
  

Mi hermana Katalina

Kan amper vatten hoe snel het gaat, maar in het begin van men 3e week  moest ik afscheid nemen van mijn Boliviaanse zus. Voor 2 jaar gaat ze naar Zwitserland om daar haar master te volgen. Best wel knap. Want gedurende die periode zal ze niet terugkeren naar Bolivië of haar mama. Ik vroeg haar nog snel voor een selfie, als herinnering. Maar ik moest 5min wachten. Eerst nog een beetje makeup enzo. Uiteindelijk heb ik ook maar men beste pose proberen boven te halen voor een casual selfie.