Salar de Uyuni – Dia 3

Omstreeks 5u liep de wekker af, zonder licht of elektriciteit kleedde iedereen zich aan en vertrokken snel richting de Geisers Sol de Manana. Het tafereel was prachtig met de opkomende zon op de achtergrond. Het was ook de eerste keer dat we echt koud hadden. Maar wanneer je dicht genoeg stond bij de geisers voelde je de hitte wel, al is het toch opletten. Toeristen houden er soms brandwonden aan over.

Na een kleine photoshoot, sprongen we opnieuw de jeep in richting de volgende bestemming. Meer laguna’s. Als frevent skinnydipper en nachtzeezwemster had ik enorm veel zin om in de laguna’s te zwemmen. Jammergenoeg is al het water vervuild door algen.

Lang op mijn honger moest ik niet wachten. Na de lunchbreak kregen we de kans om te dobberen in Salar van Chalviri. Het water is 37 graden, lekker warm dus. En na drie dagen amper jezelf te wassen, voelde ik me direct terug wat properder.

Daarna gingen we richting de woestijn van Salvador Dali. Het landschap vervulde zich met sierlijke – door de wind geboetseerde – stenen. De laatste stop was het bezichtigen van een andere rotsenwoestijn. In het begin was ik niet onder de indruk, maar na wat rondslenteren was ik toch opnieuw verkocht aan het landschap.

Dit was de laatste stop. De driedaagse roadtrip met onze Argentijnse vrienden zat erop. We hielden er beide lichte gehoorschade aan over, maar hadden toch drie prachtige dagen met hen beleefd.

Salar de Uyuni – Día 2

Amper 12 personen (2 groepen) sliepen in het Salt Hotel, waardoor er een heel cozy sfeer was. Na een licht ontbijt namen we terug plaats in de jeep en vertrokken opnieuw op uitstap.

De eerste stop was bij het cactuseiland Incahuasi,  midden in de zoutvlakte. Een oorspronkelijk vulkanisch eiland, maar tegenwoordig groeien er reuzecactussen. Een cactus groter dan 2 meter is meer dan duizend jaar oud. Na het afwandelen van het kleine eilandje spraken we met enkele andere Engelse toeristen. We zaten rustig op een bankje te praten wanneer er een man van google-streetview fotos kwam nemen van ons. Bizar. Dus als je in de toekomst dit eiland zal google’n, zul je ons 4 op de achtergrond zien staan. Vereeuwigd in de zoutvlaktes!

We reden verder met de jeep en zagen een woestijnvos, vicuña’s en quinoavelden. 
In de namiddag bezochten we verschillende laguna’s. Cañapa, Hedionda, Charcota, Honda en Ramaditas. Alle laguna’s bevolkt door roze flamingo’s.

  
Daarna nog Arbol de Piedra, een rots die zo ontstaan is na een vulkaanuitbarsting.

Arbol de piedra

Met als afsluiter Laguna Colorada. Deze laguna is onringd door vulkanen. Als de microscopische algen midden op de dag op het licht reageren, kleurt de laguna bloedrood. Het beeld was mytisch en ik was dan ook betoverd door het prachtige uitzicht tussen de lama’s en flamingo’s.

 Hierna gingen we richting refugio 2. Waar de koude door de muren kroop en het binnen even koud was als buiten. We moeten niet overdrijven, het voelde aan als een winter in Belgie.

Salar de Uyuni – Día 1

Op vrijdag 2 oktober namen Nikki en ik smorgensvroeg de bus richting Oruro. We waren zoals gewoonlijk de enige gringo’s tussen de lokale bevolking. De buschauffeur trakteerde ons op een primeur: we kregen de nieuwste Jurasic Park film te zien gedurende de 4uur “lange” rit. 

  
Na de bus, onmiddelijk de trein op voor gedurende 6uur, richting Uyuni. Daar overnachting in een klein hostal met extra veel frazada’s. 

Zaterdagmorgen gingen we langs bij verschillende agencia’s om het tourpakket te vergelijking. Na wat afdingen van de prijs, stapten we de jeep in samen met 4 argentijnen. Moderne 50+ die Bolivia doorreizen via de moto. 

  

Op de eerste dag gingen we van het ene hoogtepunt naar het andere. We begonnen bij oude treinstellen. Het is een kunst om een foto te nemen zonder een andere toerist op de achtergrond. 

  
Dan richting de zoutvlaktes. Photoshoot met onze buddies voor deze 3daagse. Het landschap is adembenemend, je kunt het amper zo mooi vastleggen op camera. 

   
 
Smiddags de enige echte warme maaltijd eten in een herberg, midden in de zoutvlaktes. Op het menu stond lama met quinoa+aardappelen en wat groentjes.   

Daarna gingen we door met de photoshoot. Tot we uitgeput waren en rond 18u in refugio 1 toekwamen. Het salthotel was echt gezellig en heel mooi! Nikki en ik besloten om de koude niet te testen en de survivalrule nummer1 toe te passen. We sliepen beide (spooning) in het enige duo-bed en hadden zo gedurende nacht geen last van koude voeten. 

     
 

Routine

Iedere ochtend om 7u30 stipt verzamelen we met z’n allen rond de patientjes om daar de overdacht van nachtdienst op dagdienst te vertellen. 

Ik voel me telkens een beetje als sneewwitje, maar dan met 12 dwergen tijdens de ronde. Per bed wordt de status besproken en gekeken of de pamper niet vuil is. Alsof dat de belangrijkste taak is. 

Daarna beginnen we met de ochtendverzorging. Kinderen wassen, wondzorg, ontbijt toedienen enz. Erna krijgen ze fysiotherapie en wanneer ze bijna op ontslag mogen dan komt de kleermaakster langs om een bodysuit te maken volgens de brandwonden.    
Overdracht met z’n allen. (De helft staat op de foto) 

 Bij de fysiotherapie 

  
Kleermaakster

   
    
 Zelf compressen maken…  

 

Basquet

Ik keek al weken uit om eens een lokale basketwedstrijd te zien. Met veel ethousiasme vertrok ik naar de sporthal. De eerste wedstrijd was  van juniores, waarbij ik enkel de eerste 5 speelminuten onder de indruk was. Dan had ik wel door dat hun niveau werkelijk niet super is, al zitten er wel talenten tussen, waar nog veel werk aan is. 

Om 20u30 begon de wedstrijd Cochabamba vs La Paz. Ik zou moeten supporteren voor men nieuwe hometown, maar La Paz had meer te bieden. De knappe mannen waren weliswaar op 1 hand te tellen. En dan waren het nog niet eens Bolivianen. Anyway, ik was er voor de basket. Het werd een match met meer downs dan ups. Amerikanen die onprofesioneel speelden, iets wat normaal bij vrouwen voorkomt. Veel show, beetje spectakel. Publiek vond het fantastisch. Alleen was er 1 referee die er echt niets van kon. Waarschijnlijk had die zijn diploma gekocht. Ik zeg niet dat het zo is, maar de mogelijkheid is er. In andere sectors. Ik zeg maar bijvoorbeeld dokters, kunnen dit ook. Je kunt alles kopen als je geld hebt. Daar gaat men vertrouwen in de medische sector hier. 

Terug naar de game. La Paz won! 

   
 

Día 52

Dagelijks nieuwe patiëntjes… Iedere ochtend toekomen en kinderen horen schreeuwen en huilen, in de namiddag vertrekken in dezelfde situatie. Het blijft dagelijks een triestig tafereel om te zien. 

Ontslagen patiëntjes terug zien bij de fysiotherapie en merken dat ze sinds de dag dat ze vertrokken niet meer gewassen zijn… 

Mondhygiene zit niet in de verzorging. Kinderen kennen geen tandenborstel of -pasta. 

Ouders krijgen maximum 1 uur bezoektijd, waarbij ze de kinderen dan volproppen met snoep, chips, soda enzo. Maar hun eigen kind de pamper verversen doen ze niet… 

Ik zou hier zoveel willen veranderen maar de meeste werkpunten hebben met hun levensstijl te maken…