Omstreeks 23u30 hoorde ik Anne (die naast me sliep) de wekker uitzetten. Mijn Samsung – back to basic – gsm had ik voor men trip naar La Paz vergeten op te laden en leefde al enkele dagen volgens de ”stand van de zon”.
In een sneltempo aten we een ultradroog boterhammetje, die je moest doppen in de mate de coca om te kunnen opeten. En snel-snel-snel onze gear aan en dan de duister in met ons hoofdlampje. Onder een prachtige sterrenhemel liepen we eerste 10 minuten over rotsen. Ik moest extra opletten, want German had de spikes al aan mijn sneeuwlaarzen bevestigd omdat ik nu eenmaal niet het beste materiaal gekregen had.
Bij de dikke sneeuw bevestigden Theo en Anne ook hun spikes. We werden geketend met het touw. Theo als eerste, dan Anne (middelste bepaald het tempo) en als laatste ik. Want een gids mag maximum 2 klimmers begeleiden.
En nu begon het echt. Klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Ik had nog steeds krampen, maar dacht toch enkel aan doorgaan. Regelmatig werd het tempo lager en stopte Anne lichtjes. Als laatste is het vervelend om zo te wandelen. Na 2a3 uur (geen tijdsbesef) wandelen/klimmen onder een prachtige sterrenhemel ging het plots steil omhoog. De extra inspanning zorgde voor meer krampen. Midden in de klimming vroeg ik Theo om een baño. Niet realistisch, maar dat was het enige waar ik kon om denken. Oke, we konden hier niet stoppen. Het is te steil en super gevaarlijk, dat besefte ik ook wel. Dus nog steeds verder voet per voet. Theo zei dat de pauze er bijna aankwam.
Na 20min konden we op een ‘vlak’ stuk stoppen. Voor iedereen was dit het moment om wat te bekomen, water te drinken, chocolade te eten… Ik koppelde me snel los, liep zo snel ik kon even weg van de groep, hoofdlampje uit en baño-time. In heel Bolivia heb ik steeds op de meest rare plaatsen gebruik gemaakt van de baño natura. Het klinkt heel grappig als ik het hier neerschrijf, maar op dat moment waren de krampen niet te doen.
Toen ik terugkwam hadden Theo en German besproken dat ik moest wisselen van team. Anne was een beetje te traag en ik moest aansluiten bij German en Lluis. Die waren 30min later vertrokken en hadden ons ondertussen al ingehaald. Nu was ik de middelste persoon.
Zoals ik hem ken begon German met een sneltempo te wandelen, en ook bepaal ik het tempo ik liep gewoon mee met hem. Na 30 min vond ik geen zuurstof meer en liet ik aanvoelen dat het trager moest. Lluis vond het prima, als coach liep hij achter me. Dankbaar dat ik eigenlijk mijn gids aan hem heb gegeven, want met Anne ging hij nooit de top bereiken. (Je hebt max. 6uur om de top te bereiken)
Nog steeds met krampen liep ik door, steeds meer een gevaarlijker parcours. Ravijnen aan beide zijden van ons. Ik kon op dat moment opnieuw een baño gebruiken, werd bijna misselijk maar besloot nog steeds om door te gaan. En dan moesten we een supersteil en lang stuk omhoog. Bij het begin voelde ik me er al niet goed bij, maar wou niet opgeven anders moest Lluis ook opgeven (1team).
Iedere stap vergt zoveel energie. Mijn hele lichaam leed onder de inspanning en ik kon enkel maar denken aan baño. Het tempo bleef hoog en dat moest aangezien de tijdspanne. Op een hoogte van meer dan 5700m (jaja, slechts 300m van de top) gaf ik toe dat dit teveel was. Ik zou misschien de top kunnen bereiken, maar dan zou ik nooit nog energie hebben om terug te dalen. Dalen in sneltempo, want wanneer de zon opkomt smelt de sneeuw en is het heel gevaarlijk.
German was een beetje pissed off had ik de indruk, terzijl Lluis het volledig begreep. Hij liep ochere achter mij! German riep naar Theo (mag dat wel met lawinegevaar?) die >100m lager stond dat we gingen terugkeren. Gelukkig had Theo het goede idee en koppelde Anne los. Die moest even wachten en hij kwam me ophalen. En zo liep ik naar beneden richting Anne met Theo en kon Lluis verder met gids German.
Deze keer mocht ik als eerste wandelen (na bano pauze) en ging dan ook in sneltempo naar beneden. Voelde dat Anne wat moeite had met het tempo en probeerde wat trager te lopen en wat pauzes in te lassen waarbij ze fotos kon nemen. Pauzes waarbij ik ineengekrompen zat door de krampen. Man, dat had ik al sinds ik kind was niet meer gehad. Anne hielp me eraan herinneren om toch te genieten van het uitzicht, want we hadden een prachtig zicht op La Paz in de verte.
Met zonsopgang kwamen we terug toe – in recordtempo – aan de refugio 2. Het was prachtig om te zien, maar ik holde naar de baño. Bijna alle fotos van dag3 heb ik van Anne gestolen, want ik had amper energie om die camera boven te halen.
Na zonsopgang verzamelden we al onze spullen en zagen dat er 2 mannen nog lagen te slapen in de dorm. Nooit aan de klim begonnen, omdat ze te ziek waren. Om onszelf wat moed in te spreken lazen we alle comments op de muur van mensen die ooit de top hadden bereikt of net als ons ‘net niet’. Na de kleine break vertrokken Theo, Anne en ik voor de verdere afdaling richting refugio1.
Ik was zo uitgeput, ook niets gegeten dat ik af en toe een pauze nam onderweg. Maar dan was ik nog sneller dan Anne. In vergelijking met de dag voordien was de hemel mooi open, waardoor we eindelijk echt konden rondom ons kijken. Het was zo prachtig! Op het einde besloot ik gewoon neer te zitten en even te genieten. Je had een helder zicht op de ganse tocht en kon bovenaan goed refugio2 zien in de bergen.
Aangekomen in refugio 1 zaten we wat te praten met Theo terwijl we moesten wachten op Lluis en German. Enige tijd later kwamen ze toe en uitgeput vertelde Lluis dat hij de top bereikt had. Moeten huilen bij de finish. Ik kon wel huilen om de prachtige fotos die hij had en het feit dat hij de top bereikte, maar had er de energie niet voor.
Uiteindelijk ben heel trots op 5700m. Het was fysiek heel zwaar en zelfs zonder de krampen had ik de top niet bereikt. Heb echt afgezien, maar dat doe ik mezelf ook graag aan bij een nieuwe uitdaging. Uiteindelijk heb ik enorm genoten van alledrie de dagen. Ik kan alleen maar denken dat ik het ooit nog eens wil proberen. Ben hier echt verliefd geworden op de bergen.
Attach values to dreams and then take action on them. Enjoy the process of reaching the dream rather than just focusing on the goal without embracing the journey!
Annabel in Bolivia, Chile & Peru 