Je zou eenmaal denken dat de weg naar Copacabana in goede staat is, maar het was opnieuw een hobbelige rit tot bij het veerpont. Iedereen afstappen, de bus moet op een overzetbootje, wij snel in een gewone boot en na aankomst direct de bus op of de chauffeur laat je achter zonder pardon. Kon me amper voorstellen hoe dit vakantieoord, aan de oevers van het Titicacameer, eruit zou zien. Zoals altijd mag je geen verwachtingen stellen of je bent teleurgesteld. Maar Copacabana ziet er heel gezellig uit al heb je het in een uurtje wel gezien.
Was dan ook van plan om de boot van 13u te nemen naar Isla del Sol. Om de tijd te verdrijven begon ik een gesprek met een Spaanse backpacker, hij was al een jaar aan het reizen en was vastbesloten om die periode nog te verlengen. Lijkt me heel leuk, vooral je reist alleen maar dat ben je amper.

Besloot hen te vergezellen gedurende een tocht van 3uur. Maar ze gingen zo traag vooruit dat ik hen na 15min achterliet en de tocht alleen deed. De wandeling was het mooiste! Je het zo’n prachtig uitzicht gedurende de 3uur. Na 2 uren wandelen kwam ik nog niemand tegen en zag ik ook niemand in de verte. Niet veel mensen deden deze wandeling, dat kon je lezen in het logboek. Toen de zon aan het veranderen was van stand, kreeg ik even een beetje stress. Ik had geen lampje mee, geen kaart, dacht dat ik het dorp al moest tegengekomen hebben want zat bij de Inca-ruines. Op dat moment zag ik onweerswolken hangen boven Peru. Shit shit shit… en dan zag ik een groepje afkomen, blijkbaar lag het dorp rechts van me en heb ik dat wandelpad gemist. Oef. Nog snel 30min wandelen en dan kwam ik toe in het Noorden van het eiland. Die laatste minuten wandelen kreeg je een prachtig zicht op de Cordillera Real, die de laatste straaltjes licht weerkaatsten.
Aangekomen in de hostal reserveerde ik een kamer voor mij alleen. Het vrouwtje was zo lief dat ik een dubbelbed kreeg en slechts de laagste prijs moest betalen (25 Bs = 3,20 Eur). Nam een koude douche, at het blikje sardientjes op en viel dan als een blok in slaap.
De dag nadien nam ik de eerste boot terug naar Copacabana. Ik leerde de Spaanse Olga kennen en gedurende de busrit van Copacabana naar La paz zaten we te praten. Aangekomen in La Paz besloten we een kamer te delen en iets lokaal te eten in het centrum. Aangezien ik nog steeds wat last had van die maag- en darmproblemen dacht ik dat het niet veel meer erger kon. De maaltijd was iets van koeientong met rijst en aardappelen.
Olga is een feministe in hart en nieren, werkte in Ecuador 6 maanden bij een vrouwenvereniging en gaat nu in december naar Spanje terug om daar te werken. Die avond in La Paz gingen we naar een feministisch cafe, spraken we met het boegbeeld en grondlegster van feminisme in Bolivia. Daarnaast komt deze vrouw op voor de vrouwenrechten en is er boven haar cafe een opvanghuis voor vrouwen. Olga was volledig onder de indruk dat ze open solliciteerde voor een vrijwilligersbaan. Het was een hele interessante avond, want verder sprak ik nog met 2 Belgen die een interview hielden over abortus en vrouwenrechten…