Volledig fris sprong ik mijn bed uit, we zouden namelijk zwemmen met de wilde, roze dolfijn. Met ons bootje op Rio Bení was het wat zoeken, maar dan hadden we ze opeens gevonden. Het was voor mij wel onmogelijk om de vreemd-uitziende dolfijn vast te leggen op lens. Maar ik zweer je, ze waren er echt. Want als er dolfijnen in de buurt zijn, weet je dat het ‘veilig’ is om te zwemmen. Enkel de Poolse Gaetan en ik durfden het aan en sprongen het water in. Kon deze kans echt niet laten varen, omdat er enkele alligators op enkele meters zaten te loeren naar mijn billen. Eat me!
Het voelde zo leuk aan om tussen de dolfijnen te zwemmen. Ze zien er niet zo knoddig uit als een dolfijn zoals wij die kennen, maar waren heel nieuwsgierig naar onze komst. Kwamen dicht, maar niet aanraakbaar-dicht. Het gestart van de moter wekte me uit mijn dagdroom en het zwemuurtje zat erop. Er volgde ons enkel nog de terugweg naar het stadje Rurrenabaque, waar ik een nachtje zou vertoeven voor de terugvlucht naar La Paz.
Rurrenabaque city
Chill-modus
De dag nadien liep ik zen richting de bushalte, wanneer een furieuze Franse toeriste me tegenhield en schreeuwde dat alle vluchten gecanceld waren voor onbepaalde tijd. Ze vond het ook nodig om het land Bolivia en zijn inwoners uit te schelden. Goh, ik bleef als Cochabambina heel rustig en na bevestiging vond ik het nog steeds geen drama. Extra dagje jungle, extra dagje liters vocht verliezen door de hitte, nuja er zijn ergere dingen. De dag nadien vertrok de vlucht op het geplande tijdstip, en ik was opgelucht dat die Franse niet op hetzelfde vliegtuig zat.
Annabel in Bolivia, Chile & Peru 
Dag Annabel
Deze namiddag je blogadres gekregen van je mama. Wat een mooie tijd beleef je daar! Je hebt er dus een volger bij.
Hartelijke groeten
Anja
LikeLike