El camino de los muertos

Voor mijn reis was ik vastbesloten om niet te fietsen op de Death Road. Ik had namelijk in het verleden er een reportage over gezien en vond het veels te tricky. Maar eenmaal hier wou ik graag de veelbesproken weg, die ook een geschiedenis meedraagt, toch trotseren.

Dit pad loopt vanaf 4700m in de kou naar 1200m in de warme jungle. De weg is onverhard, ongeveer 3 meter breed, zonder vangrails en de ravijn is meestal honderden meters diep. Vroeger werd deze weg gebruikt om van La Cumbre naar Coroico te gaan, waarbij gemiddeld 26 voertuigen per jaar in de ravijn verdwenen. In 2007 opende een nieuwe geasfalteerde weg en sindsdien kan je per mountainbike El camina de los muertos affietsen. Jaarlijks zijn er enkele ongelukkigen die de rit niet overleven…

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Net voor de start zag ik een Chinees hard op zijn rug vallen bij het testen van de fietsen en ik vroeg mezelf ook af waarom ik dit wou doen. Vorige jaar in Thailand deed ik al een mountainbike rit, en daaruit bleek dat ik geen natuurtalent was. Anyway, we sprongen al onze fiets op en het eerste uurtje volgde een afdaling op een geasfalteerde weg. Goed om kennis te maken met de fiets. Gelukkig had ik voldoende laagjes aan om me te beschermen voor de ijskoude wind. Ik had het meeste schrik van die 4 Bolivianen uit provincie Beni. Die reden onverantwoord en ik zat in hun wiel, afstand houden was de boodschap. Tussenin hielden we kleine pauzes voor te checken of er geen problemen met de fietsen waren en fotomomenten. De MarcAntony look-a-like, die leerde kennen tijdens het ontbijt, kwam telkens vragen hoe ik het deed. We waren de enige twee deelnemers ‘zonder vrienden’, en werden al snel fietsbuddies voor de dag.

We hielden een kleine lunchbreak in de regen. Waarbij we een broodje met ei kregen. Toen ik de kleine tienda van de vrouw zag met het keukentje, waarbij haar zoontje gevaarlijkdicht bij het fornuis loopt was ik even onder de indruk. Want zo zien de meeste huizen eruit, ze bestaan uit 1 kamer met de keuken naast het bed in de living en zonder badkamer. Niet verwonderlijk dat kinderen zo snel in contact komen met de keuken en het water die staat te koken of eitjes die aan het bakken zijn in liters olie. Zo gebeuren al die huiselijke accidenten, waarna wij de kinderen mogen opvangen met vreselijke brandwonden…

Oke, tot zover mijn piekermomentje. Na de lunchbreak reden we nog een 30 tal minuten richting de echte camino. Daar begon het. Iedereen de fiets op, voldoende afstand nemen en fietsen/remmen maar. Het was er prachtig, al mocht je niet teveel rondkijken of je ging ten onder op een grote steen die in de weg lag. Zoals te voorspellen viel een van die roekeloze Boliviaanse meiden, ik had er weinig compassie mee, want enige minuten ervoor vond ze het nodig om een selfie te nemen en de hele weg bijna te versperren waardoor ik een overlevingsmanouvre mocht uitvoeren. Dat die Chinees voor een tweede keer viel, vond ik wel erg. Die smakte echt op de grond en gelukkig niet dicht bij de ravijn. Omdat ik zo bezorgd voor hem was, mocht ik van al zijn selfiefotos (tijdens de fotopauzes) op de achtergrond.

Na drie uur dalen kwamen we aan op de eindbestemming. Een klein dorpje op een boogscheut van Coroico. We kregen de kans om te verfrissen in de rio of te douchen. Uiteindelijk was ik de enige die de rivier insprong. Met een gelukzalig gevoel, dit gezien en overleefd te hebben keerden we terug richting La Paz.