Tarija – deel 1

De grootste stad van het zuiden ligt vlakbij de Argentijnse grens, op een hoogte van 1870meter. Tarija is een aangename en rustige koloniale plaats. Het is de wijnstreek van Bolivia.

Ik had enkele weken geleden beloofd om met Marjet mee te gaan richting Tarija. Dit zou voor haar de laatste stop binnen Bolivia zijn, na hier 5 maanden te hebben gewerkt als vrijwilligster. De vrijdagavond organiseerde ze nog een gezellig afscheidsfeest met haar specialiteit van pannenkoeken met allerlei vreemde toespijzen. Jammergenoeg was ik nog steeds wat ziek (al meer dan 2 weken) en ging ik die avond vroeger naar huis. Weigerde nog steeds antibiotica in te nemen, want de zaterdag gingen we namelijk richting de wijnstreek en het zou zonde zijn om niet te kunnen proeven. Ik kon nogwel wat extra dagen ziek zijn.

Toen we de zaterdag vertrokken en na het horen van Renate haar verhalen met ameubas (parasiet) besloot ik toch te starten met de antibiotica. Wat het was duidelijk dat ik het ook zitten had. The full bolivian experience. Jup, ik had ameubas! En dat terwijl we op een bus zaten voor gedurende 19u.

Daarnaast hadden we ook de ‘beste’ stoelen op de bus. Marjet had een stoel, waarbij de rugleuning niet aangepast kon worden. En op de rij achter ons zat een gruwelfamilie. 3 personen voor 2 stoelen. Dankzij de kinderen kregen we gedurende 5uur een harde massage aan onze rug, doordat ze zaten te stampen tegen onze stoelen. Ieder uur haalden ze een plastiek zakje boven, waarin ze pipi deden (en meer) en dan gezellig raampje op en zakje dumpen. Naast de puppy, ze in een tas stopten en continue zat te janken, hoorde ik ook gepiep en was er rotsvast van overtuigd dat ze kuikens meehadden. Onze gebeden werden verhoord en na 5 uur verliet deze familie de bus in Oruro. En ik had gelijk, in een kleine doos hadden ze kuikens mee. Met een afkeurende blik keek ik hen dan ook aan wanneer we ze ons passeerden op de bus. Dierenmishandeling komt hier zoveel voor. En volgens Marjet kun je zien hoe een maatschappij is aan de manier hoe mensen dieren en gevangenen behandelen. Na drie maanden kan ik toegeven dat ik een duidelijke haat en liefde verhouding heb met dit land.

Na Oruro was de bus voor 1 /3 bezet. We konden een andere stoel uitkiezen. Ik zat dicht bij het raam, want mijn darmklachten waren zo erg dat mijn scheetjes zo stonken. Na twee weken was ik officieel rot vanbinnen. Van slapen was er ook al weinig sprake, want het was verschrikkelijk koud. Omstreeks 9u smorgens arriveerden we in het licht bewolkte Tarija.

We gingen op hostaljacht en merkten al snel dat de prijzen hier belachelijk hoog waren voor Bolivia. Uiteindelijk namen we een kamer in een gezellige hostal voor 60Bs/pp/nacht. Dat is 8 euro voor een kamer met spinnenwebben en zonder stopcontact. Maar we waren tevreden. We trokken na een douche de stad in voor een kleine citytour. Wel Tarija heb je snel gezien en besloten dan toch een siësta te houden.

Het was immers 1 november en op een feestdag is alles gesloten, dus de stad was redelijks ‘doods’. Savonds gingen we na het eten toevallig naar een misviering. En het raakte me wel…

De dag erna regelden we een wijntour voor in de namiddag en ik voelde me intussen ook al beter. Wat wil je, ik nam 2 soorten AB aan een hoge dosis. Om de tijd tot de tour nog wat te verdrijven, bezochten we het cementario. 2 november is in Bolivia ook een feestdag en iedereen bevond zich op het kerkhof om de doden te herdenken. Indrukwekkend. Je kunt er verdwalen tussen de graven die prachtig versierd werden. Ik kocht bloemen om die bij een graf neer te leggen die nog geen versiering had. Het was best zoeken.

Erna namen we plaats op een terrasje en schreven we onze verhalen in ons dagboek. Dit is een must-have voor een globetrotters, vind ik persoonlijk dan toch.