Santa Cruz & Samaipata

De laatste highlight van Bolivia. In de busterminal had ik het geluk de laatste plek op een bus cama (=verstelbare stoelen) kunnen bemachtigen en zat opnieuw voor gedurende 9 a 10uur op een nachtbus. Het was de enige rit dat ik geen koud had, bij het naderen van Santa Cruz voelde ik de vochtige warmte de bus intrekken. In geen tijd voelde heel mijn lichaam bezweet aan en was mijn haar precies terug vettig.

Na aankomst in Santa Cruz besloot ik om onmiddellijk een andere bus te nemen richting Samaipata. Nog eens 3uur in de bus. Een vaste stopplaats was er niet, dus moest ik zelf aandachtig genoeg zijn om de chauffeur te doen stoppen of ik was mee naar een verder gelegen dorp. Rond 11u kwam ik toe in het kleine dorpje in de bergen. Toeristen waren er niet te bespeuren en enkele locals hielpen me op weg richting het ‘centrum’. Ik vond er een leuke hostal, uitgebaat door een Belg. De toeristen die er verbleven waren hippies en dus geen buddies om uitstapjes mee te doen, omdat ze daar niet geïnteresseerd in waren. Met tips van de uitbater trok ik er op uit, nam een moto-taxi richting de ruines van het Incafort van Samaipata. Deze plek ligt bovenop een berg waar aanvankelijk de Chane woonden uit het Amazonewoud, gevolgd door de Guarani uit Paraguay, de Chiriguano en ten slotte de Inca’s. Gewapend met een kaart wandelde ik het park af.

De moto-taxi is een beetje spelen met je leven en op de terugweg wist ik nog niet of ik dit opnieuw wou ondergaan. Na 6km wandelen besloot ik toch een moto-taxi te nemen, zonder helm, short en tshirtje zat ik achterop. Als we zouden vallen, had ik zeker een hersentrauma en meerdere breuken. Oke, ik zette het uit men hoofd en sprong achterop de moto. Ze zeggen namelijk dat je minstens 1 risico moet nemen iedere dag. Achterop de moto genoot ik van het prachtige uitzicht en de adembenemende bergen waarop ik verliefd geworden ben.

De dag erna had ik met Amerikaanse meisjes afgesproken de watervallen te bezoeken, maar omdat de zon nog niet vollop aan het doorschijnen was twijfelden ze om dit nog te doen. Opnieuw op mezelf aangewezen nam ik voor de 3e keer een moto-taxi richting de cascadas. Op zo’n vroege ochtend was ik natuurlijk de enige en had ik het hele ‘zwembad’ voor mij alleen. Nadat de muggen op mijn lekker zoetebloed afkwamen, verliet ik het park en besloot te hitchhiken. Na 40minuten had ik een goede auto te pakken en was na 2uur al in Santa Cruz.

Santa Cruz, de economische hoofdstad van het land is vandaag een dichtbevolkte moderne stad. De stadskern heeft nog de typische culturele aspecten van Bolivia, maar rond de ring vind je meer grotere winkels en een enorm shoppingscentrum die je doet denken aan de (voor mij) normale westerse wereld. Toen ik het shoppingscentrum betrad was ik zo onder de indruk over hoe proper en netjes het was. Totaal normaal in Europa, hier was ik even verbaasd van de vloer die blonk als een spiegel en de airco die me even deed afkoelen. Oke, dit was een vreemd gevoel. Ik ben duidelijk nog niet klaar om terug naar Europa te keren aangezien een shoppingscentrum mij doet verbazen.

Voor collega Jan ging ik richting Hard Rock Cafe en kocht ik een tshirt. Omdat die dag net mijn laatste dag legaal in het land was en exact nog 100 dagen te gaan tot ik naar huis ga, besloot ik om hier een dure maaltijd te bestellen. Ik genoot enorm van die hamburger met frietjes, die een weekbudget kostte.