Vol spanning stond ik mijn gids op te wachten in de smalle straatjes van La Paz. Ik begreep nog steeds niet waar de andere toeristen waren, maar eenmaal German toekwam bleek dat ik een gids voor mij alleen had.
Enthousiast vertrokken we voor een kleine toch richting refugio 1. Onderweg hadden we een prachtig uitzicht op de berg die ik wou beklimmen.
Ik dacht bij mezelf wel ”Annabel, wat haal je nu weer in je hoofd?”, maar zo ben ik nu eenmaal.
Aangekomen bij refugio 1 kreeg ik een lekkere vettige maaltijd met rijst, aardappelen en vlees voorgeschoteld. 5 minuten siësta en dan alle materiaal voorbereiden en kledij aandoen richting de gletsjer om daar wat te oefenen.
Na een uurtje wandelen kwamen we aan bij de gletsjer, ik kreeg een korte uitleg over enkele basisprincipes – die ik ondertussen al niet meer weet. En dan begonnen we eraan: spikes op de juiste manier leren gebruiken bij het klimmen en dalen. Bij elke stap moet je met kracht je voeten horizontaal neerduwen in de sneeuw. Daarnaast moet je aandacht hebben voor een correct gebruik van de violetta (die stok) en of het touw aan de juiste zijde van je lichaam zit. Na 2u zat ik mezelf te vervloeken door het dragen van teveel laagjes. Oke, we zaten op 4700m en het was stormweer en -10 ofzo, maar ik had het verschrikkelijk warm!
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Als laatste oefening mocht ik eens echt klimmen. Superleuk! Al zit zo’n technische klimming er op dag3 niet in. En misschien maar best, want het vraagt best wel wat energie. Na 3uren oefenen vertrokken we terug richting refugio 1, German maakte een lekker – opnieuw vettige – maaltijd klaar en we keken nog samen naar een Jacky Chang film (in het Spaans) voor we gingen slapen. De kwaliteitsvolle slaapzak hield me gedurende de nacht lekker warm, maar de maaltijd zorgde voor terug het begin van maag- en darmproblemen.
Annabel in Bolivia, Chile & Peru 